وصفی در چند جمله

Khorasan, Iran

عشق را بیشتراز آنچه که واقعیت اقتضاء می کرد باور داشت. شاید هم به این بزرگ بینی نیازمند بود. دلخوشی هایش در حلقه ای قدیمی که زمانی سنبلی از وابستگی به دیگری بود خلاصه می شد، حتی در زمانی که خودش نیز این تعلق را انکار می کرد! هدیه ای که چون قوس گنبدی قدیمی بر بارگاه خاطرات، به دور انگشتش پیچیده بود و حتی جریان خون را با مشکل مواجه می کرد

وجودش به زائری در دنیای مقدس گذشته هایش می نمود. زائری که تنها بهانه اش برای زنده ماندن عطش سجده لبانش برمحیط سرد حلقه فلزی و تکرار دایره وار خاطرات وابسته به آن بود. زیر و بم رسم خودآزاری را می شناخت و برخلاف کثرت وجود اطرافیان تنهایی را همدم دیرینه خود می خواند

اینک با تصادفی ساده دستش در دست من بود و حضورش مرا با تردید آشناتر می ساخت. شاید نباید این همه دریچه را به روی هم می گشودیم هر چند که دربستن نیز خود خطائئ بود نابخشودنی تر

© All rights reserved