آنچه امروز بنام فارسی (یا پارسی دری) می شناسیم در اصل زبان مردم خراسان و ماورءالنهر بوده. این زبان در زمان سلسله های ایرانی چون طاهریان، صفاریان و سامانیان در جامۀ خط عربی به زبان فرهنگ و ادب تبدیل شد. پیش از این ایرانیان همچنان زبانهای پهلوی، سغدی، سکائی، خوارزمی و بلخی را بکار می بردند. ولی از سدۀ چهارم هجری زبانهای ایرانی میانه فراموش شد و زبان پارسی دری به صورت زبان ملی ایرانیان درآمد
اهمیت و توانایی زبان پارسی در دوران غزنویان، سلجوقیان و خوارزمشاهیان، همچنین کشورگشاییهای محمود غزنوی مرزهای زبان پارسی را گسترش بخشید. زبان پارسی در دورۀ تیموری و سپس در دورۀ صفویان که نخستین دولت ملی را در تاریخ ایران پس از اسلام بنیاد نهادند گسترده ترین مرزها را پیدا کرد
اکنون نزدیک به هزار و دویست سال از عمر زبان پارسی می گذرد. این زبان از نظر قواعد دستوری با زبان پارسی میانه اختلاف چندانی ندارد. اما در زمینۀ آواشناختی و واژگانی (ورود واژه های عربی و ساخته شدن واژه های نو) و معنایی (بر اثر دگرگونی اوضاع سیاسی، اجتماعی و دینی) دستخوش تغییرات مهمی شده
اقتباس از: زبان فارسی میراث مشترک ما، زبان فارسی و فرهنگ نویسی، واحد پژوهش فرهنگ معاصر، اردیبهشت 1373
© All rights reserved
