کتاب ایران را از یاد نبریم (محمدعلی اسلامی ندوشن، انتظار زمین، انتشارات توس، 1351) را می خواندم، این قسمت به نظرم پیش بینی جالبی آمد: "...شاید تا چند سال دیگر، فرستنده های تلوزیون اقمار مصنوعی تمام مردم گیتی را در پای یک تصویر بنشانند، و سراسر جهان را در خود پرتوافکن سازند." ص 316
ولی حال که بشر کمابیش با تلوزیون های ماهواره ای به این توانایی رسیده باید بگویم که ضمن جالب و مفید بودن پدیده یکپارچگی، این توانایی کمی هم ملال آور می باشد. مثلا از یک قاره به قاره دیگر می روی و همان مک دونالد را در آنجا میبینی. حتی چیدمان صندلی ها و دکور داخل مغازه ها به هم می ماند. به هر حال یکپارچگی و ملال دو روی یک سکه اند
© All rights reserved
No comments:
Post a Comment