از نگاره های شاهنامه

گفتگو با جناب عباس شهسوار از نگاره‌های شاهنامه لایو در اینستاگرام سه‌شنبه ۱۱ شهریور ساعت ۸ شب به وقت ایران برابر با ۱ سپتامبر ساعت ۴.۳۰ بعد از ظهر به وقت انگستان

© All rights reserved

نبرد رستم با دیو سفید

از نقاشی های ارسالی: نبرد رستم با دیو سفید، امیرعلی رضازاده فخار (چهارده ساله) از مشهد

Rostam and White Demon by Amirali Rezazadeh Fakhar (14yrs), from Mashhad, Iran.

To celebrate the tenth Commemoration Day of Ferdowsi in Manchester, Friends of Shahnameh would like to invite you to send your drawing related to Shahnameh or Ferdowsi, to be shared on the virtual pages of Friends of Shahnameh. The images selected will be used in the design of the poster and other advertising materials for Friends of Shahnameh. You can take part by sending your drawing indicating which age group you belong to: Children (under 15 years) or adults (15 years and over). Your work should be accompanied with your name and contact details (email or telephone number). For submission to the under 15 years category please also specify the child's age.

Deadline for sending your drawing Monday 31st August 12.00 at night.

By submitting your work, you agree to our terms and conditions:

-Friends of Shahnameh aims to create an environment free from discrimination and harassment, the submission should be based on respecting others.

-The submitted drawing should be your own work and you should be the copyright owner of the work.

-By submitting your work, Friends of Shahnameh has the right to use the image or part of it for its advertising or other purposes.

For more information, contact Friends of Shahnameh via email or phone number indicated below.

Tel No: 0788 7775556

sangrezeh@yahoo.co.uk

فراخوان عمومی

گروه دوستان شاهنامه به مناسبت دهمین بزرگداشت فردوسی در منچستر، از علاقمندان دعوت می‌نماید تا نقاشیهای خود را در رابطه با شاهنامه یا فردوسی به ایمیل زیر ارسال فرمایند.

نقاشیهای ارسالی در دو گروه سنی: کودکان (زیر 15 سال)، و بزرگسالان (15 سال و 15 سال به بالا) در صفحات مجازی دوستان شاهنامه به نام شما به اشتراک گذاشته خواهد شد. چند نقاشی انتخابی، در طرح پوستر و دیگر کارهای تبلیغاتی دوستان شاهنامه نیز استفاده خواهد شد. لطفا نام و نام خانوادگی، شماره تماس یا ایمیل خود را نیز همراه نقاشی ارسال فرمایید. برای شرکت در گروه سنی زیر 15 سال اضافه کردن سن شرکت کننده نیز الزامی است.

پایان مهلت ارسال نقاشی: دوشنبه ۳۱ اوت ساعت ۱۲ شب.

با ارسال نقاشی خود شما تعهد می‌نمایید که:

.نقاشی ارسالی با قوانین گروه از جمله احترام به دیگران مغایرت ندارد

.صاحب اثر، خود شما یا فرزند تحت تکلف شما می‌باشد

به دوستان شاهنامه این اختیار را می‌دهید تا به دفعات نامحدود از نقاشی یا بخشی از آن در گروه دوستان شاهنامه استفاده شود.

برای اطلاعات بیشتر با دوستان شاهنامه از طریق ایمیل یا شماره تلفن زیر در تماس باشید:

Tel No: 0788 7775556

sangrezeh@yahoo.co.uk

Related links:

پی افکندم از نظم کاخی بلند

گذر سیاوش از آتش

پر سیمرغ و آرزوی نابودی کرونا

نبرد رستم با دیو سفید

سیمرغ

زال و سیمرغ

Zahak

گل سیاوشان

رستم و شغاد

عبور سیاوش از آتش

سیمرغ مدرسه استثنایی

آموزش و پرورش فراگیر

هفت خوان اسفندیار

آتش گرفتن قلعه فرود

نبرد رستم و سهراب/یاد تو روشنم می دارد

مجموعه هفت خوان

مجموعه زال و سیمرغ

اگر پر سیمرغ در دستان شما بود

سی پرتو خرد

کرنش رستم در برابر فردوسی

جامعه جهانی متحد

© All rights reserved

شاهنامه‌خوانی در منچستر 235

قرنطینه  2020، در قرنطینه  ماه اوت  این بخش را از طریق زوم  در کنار هم خواندیم

هفدهمین جلسه در قرنطینه

در دوران پادشاهی نوشین‌روان هستیم

  

فردوسی در ابتدای این داستان به عنوان نصیحت کننده ظاهر می‌شود و میگوید از خداوند آنقدر عمر می‌خواهم تا بتوانم این داستان 

 را به پایان برسانم و میگوید بدانید که چه  در ناز و نعمت باشید و چه  در رنج سرانجام همه مرگ است گه هیچ کسی هم آنرا آرزو نمیکند

جهانجوی دهقان آموزگار 

چه گفت اندرین گردش روزگار 

که روزی فرازست و روزی نشیب 

گهی با خرامیم و گه با نهیب

 سرانجام بستر بود تیره خاک

یکی را فراز و یکی را مغاک

نشانی نداریم ازان رفته‌گان

که بیدار و شادند اگر خفته گان

بدان گیتی ار چندشان برگ نیست

همان به که آویزش مرگ نیست 

 اگر سد سال بود سال اگر بیست و پنج

یکی شد چو یاد آید از روز رنج

چه آنکس که گوید خرامست وناز

چه گوید که دردست و رنج و نیاز

کسی را ندیدم بمرگ آرزوی

نه بی راه و از مردم نیکخوی

چه دینی چه اهریمن بت پرست

ز مرگند بر سر نهاده دو دست 

چوسالت شد ای پیر برشست و یک

می‌و جام وآرام شد بی‌نمک

نبندد دل اندر سپنجی سرای

خرد یافته مردم پاکرای

بگاه بسیجیدن مرگ می

چو پیراهن شعر باشد بدی

فسرده تن اندر میان گناه

روان سوی فردوس گم کرده راه

ز یاران بسی ماند و چندی گذشت

تو با جام همراه مانده به دشت  

زمان خواهم ازکرد گار زمان

که چندی بماند دلم شادمان

که این داستانها و چندین سخن

گذشته برو سال و گشته کهن

ز هنگام کی شاه تا یزدگرد

ز لفظ من آمد پراگنده گرد

بپیوندم و باغ بی‌خو کنم

سخنهای شاهنشهان نو کنم

هماناکه دل را ندارم به رنج

اگر بگذرم زین سرای سپنج

  فردوسی بعد به داستان برمی‌گردد

داستان اینگونه است که وقتی نوشین روان سنش به هفتاد و چهار میرسد به فکر مرگ میفتد و به دنبال جانشینی عادل میگردد.

هر شش پسر نوشین روان اهل دانش بودند ولی در این میان پسر بزرگ نوشین روان یعنی هرمزد انتخاب اول شاه بود

نوشین روان کارآگاهانی را می‌گمارد تا شب و روز هرمزد را زیر نظر بگیرید و او را از همه ی کارهایش باخبر سازند

چه گوید کنون مرد روشن روان

ز رای جهاندار نوشین روان

چوسال اندر آمد بهفتاد و چار

پراندیشه‌ی مرگ شد شهریار

جهان راهمی کدخدایی بجست

که پیراهن داد پوشد نخست

دگر کو بدرویش بر مهربان

بود راد و بی‌رنج روشن‌روان

پسر بد مر او را گرانمایه شش

همه راد وبینادل وشاه فش

بمردی و فرهنگ و پرهیز و رای

جوانان با دانش و دلگشای 

از ایشان خردمند و مهتر بسال

گرانمایه هرمزد بد بی‌همال 

سر افراز و بادانش و خوب چهر

بر آزادگان بر بگسترده مهر

بفرمود کسری به کارآگهان

که جویند راز وی اندر نهان 

نگه داشتندی به روز و به شب

اگر داستان را گشادی دو لب

ز کاری که کردی بدی با بهی

رسیدی بشاه جهان آگهی

بعد به بوزرجمهر هم میگوید هرمزد را امتحان کن تا بفهمیم چقدر دانش و هنر دارد چون می‌خواهم بعد از من کسی به پادشاهی برسد که اهل داد باشد و دل به دنیا نبندد. خدا رو شکر که من شش پسر دارم. از نظر من هرمزد دانش و هنرش و عدل و دادش بیش  از بقیه است ولی از تو می‌خواهم که  هرمزد را آزمایش کنی و هنر و دانش او را بیازمایی

به بوزرجمهر آن زمان شاه گفت

که رازی همی‌داشتم در نهفت

ز هفتاد چون سالیان درگذشت

سر و موی مشکین چو کافور گشت

چومن بگذرم زین سپنجی سرای

جهان رابباید یکی کدخدای

که بخشایش آرد به درویش بر

به بیگانه و مردم خویش بر

ببخشد بپرهیزد از مهر گنج

نبندد دل اندر سرای سپنج

سپاسم ز یزدان که فرزند هست

خردمند و دانا و ایزد پرست

وز ایشان بهرمزد یازان ترم

برای و بهوشش فرازان ترم

ز بخشایش و بخشش و راستی

نبینم همی در دلش کاستی

کنون موبدان و ردان را بخواه

کسی کو کند سوی دانش نگاه 

بخوانیدش و آزمایش کنید

هنر بر هنر بر فزایش کنید

شدند اندران موبدان انجمن

زهر در پژوهنده و رای زن

جهانجوی هرمزد را خواندند

بر نامدارنش بنشاندند

بوزرجمهر از هرمزد می‌پرسد که جان  تن از چه چیزی بهره میبرد و هرمزد پاسخ می‌دهد از دانش، بردباری و بخشایش

نخستین سخن گفت بوزرجمهر

که ای شاه نیک اختر خوب چهر

چه دانی کزو جان پاک و خرد

شود روشن وکالبد برخورد

چنین داد پاسخ که دانش به است

که داننده برمهتران بر مه است

بدانش بود مرد را ایمنی

ببندد ز بد دست اهریمنی

دگر بردباری و بخشایشست

که تن را بدو نام و آرایشست

بوزرجمهر می‌پرسد که چه کاری سودمند است و هرمزد پاسخ می‌دهد که کاری که از ابتدا بد و خوب نتیجه را بسنجیم و سعی کنیم تا دیگران به خاطر ما رنجی را متحمل نشوند

بپرسید کز نیکوی سودمند

بگو ازچه گردد چو گردد بلند

چنین داد پاسخ که آنک از نخست

بنیک و بد آزرم هرکس بجست

بکوشید تا بردل هرکسی

ازو رنج بردن نباشد بسی

چنین داد پاسخ که هرکس که داد

بداد از تن خود همو بود شاد

نگه کرد پرسنده بوزرجمهر

بدان پاکدل مهتر خوب چهر

بدو گفت کز گفتنی هرچ هست

بگویم تو بشمر یکایک بدست

سراسر همه پرسشم یادگیر

به پاسخ همه داد بنیاد گیر

سخن را مگردان پس و پیش هیچ

جوانمردی وداد دادن بسیچ

اگر یادگیری چنین بی‌گمان

گشادست برتو در آسمان

که چندین به گفتار بشتافتم

ز پرسنده پاسخ فزون یافتم

جهاندار آموزگار تو باد

خرد جوشن و بخت یار تو باد

سوالات به همین روش ادامه می‌یابد و هرمزد به سختی امتحان می‌شود تا صلاحیتش را اثبات کند

کنون هرچ دانم بپرسم ز داد

توپاسخ گزار آنچ آیدت یاد

ز فرزند کو بر پدر ارجمند

کدامست شایسته و بی‌گزند

ببخشایش دل سزاوار کیست

که بر درد او بر بباید گریست

ز کردار نیکی پشیمان کراست

که دل بر پشیمانی او گواست

سزاکیست کو را نکوهش کنیم

ز کردار او چون پژوهش کنیم

ز گیتی کجا بهتر آید گریز

که خیزد از آرام او رستخیز

بدین روزگار از چه باشیم شاد

گذشته چه بهتر که گیریم یاد

زمانه که او را بباید ستود

کدامست وما از چه داریم سود

گرانمایه‌تر کیست از دوستان

کز آواز او دل شود بوستان

کرا بیشتر دوست اندر جهان

که یابد بدو آشکار ونهان

همان نیز دشمن کرا بیشتر

که باشد برو بر بداندیش‌تر

سزاوار آرام بودن کجاست

که دارد جهاندار ازو پشت راست

ز گیتی زیانکارتر کارچیست

که بر کرده خود بباید گریست

ز چیزی که مردم همی‌پرورد

چه چیزیست کان زودتر بگذرد

ستمکاره کش نزد اوشرم نیست

کدامست کش مهر وآزرم نیست

تباهی بگیتی ز گفتار کیست

دل دوستانرا پر آزار کیست

چه چیزیست کان ننگ پیش آورد

همان بد ز گفتار خویش آورد

آنقدر می‌پرسند که حتی حوصله ی شاه هم سر میرود  ولی هیچ نمی‌گوید تا اینکه بعد از یک روز و یک شب این سوال و جواب هم به پایان میرسد

بیک روز تا شب برآمد ز کوه

ز گفتار دانا نیامد ستوه

چو هنگام شمع آمد از تیرگی

سرمهتران تیره از خیرگی

ز گفتار ایشان غمی گشت شاه

همی‌کرد خامش بپاسخ نگاه

گرانمایه هرمزد برپای خاست

یکی آفرین کرد بر شاه راست

که از شاه گیتی مبادا تهی

همی‌باد بر تخت شاهنشهی

مبادا که بی‌تو ببینیم تاج

گر آیین شاهی وگر تخت عاج

به پوزش جهان پیش تو خاک باد

گزند تو را چرخ تریاک باد

سخن هرچ او گفت پاسخ دهم

بدین آرزو رای فرخ نهم

ز فرزند پرسید دانا سخن

وزو بایدم پاسخ افگند بن

به فرزند باشد پدر شاددل

ز غمها بدو دارد آزاد دل  

اگر مهربان باشد او بر پدر

به نیکی گراینده و دادگر  

دگر آنک بر جای بخشایست

برو چشم را جای پالایشست

بزرگی که بختش پراگنده گشت

به پیش یکی ناسزا بنده گشت

ز کار وی ار خون خروشی رواست

که ناپارسایی برو پادشاست

دگر هر که با مردم ناسپاس

کند نیکویی ماند اندر هراس

هران کس که نیکی فرامش کند

خرد رابکوشد که بیهش کند

دگر گفت ازآرام راه گریز

گرفتن کجا خوبتر از ستیز

به شهری که بیداد شد پادشا

ندارد خردمند بودن روا

ز بیدادگر شاه باید گریز

کزن خیزد اندر جهان رستخیز

چه گوید که دانی که شادی بدوست

برادر بود با دلارام دوست

دگر آنک پرسد ز کار زمان

زمانی کزو گم شود بدگمان

روا باشد ار چند بستایدش

هم اندر ستایش بیفزایدش

دگر آنک پرسید ازمرد دوست

ز هر دوستی یارمندی نکوست

توانگر بود چادر او بپوش

چو درویش باشد تو با او بکوش

کسی کو فروتن‌تر و رادتر

دل دوستانش بدو شادتر

دگر آنک پرسد که دشمن کراست

کزو دل همیشه بدرد و بلاست

چوگستاخ باشد زبانش ببد

ز گفتار او دشمن آید سزد

دگر آنک پرسید دشوار چیست

بی‌آزار را دل پر آواز کیست

چو بد بود وبد ساز با وی نشست

یکی زندگانی بود چون کبست

دگر آنک گوید گوا کیست راست

که جان وخرد برگوا برگواست

به از آزمایش ندیدم گوا

گوای سخنگوی و فرمانروا

زیانکارتر کار گفتی که چیست

که فرجام ازان بد بباید گریست

چوچیره شود بر دلت بر هوا

هوا بگذرد همچو باد هوا

پشیمانی آرد بفرجام سود

گل آرزو را نشاید بسود

دگر آنک گوید که گردان ترست

که چون پای جویی بدستت سرست

چنین دوستی مرد نادان بود

سرشتش بدو رای گردان بود

دگر آنک گوید ستمکاره کیست

بریده دل ازشرم و بیچاره کیست

چوکژی کند مرد بیچاره خوان

چوبی شرمی آرد ستمکاره خوان

هرآنکس که او پیشه گیرد دروغ

ستمکاره‌ای خوانمش بی‌فروغ

تباهی که گفتی ز گفتار کیست

پرآزارتر درد آزار کیست

سخن چین و دو رومی و بیکار مرد

دل هوشیاران کند پر ز درد

بپرسید دانا که عیب از چه بیش

که باشد پشیمان ز گفتار خویش

هرآنکس که راند سخن بر گزاف

بود بر سر انجمن مرد لاف

بگاهی که تنها بود در نهفت

پشیمان شود زان سخنها که گفت

هم اندر زمان چون گشاید سخن

به پیش آرد آن لافهای کهن

خردمند و گر مردم بی‌هنر

کس از آفرنیش نیابد گذر

چنین بود تا بود دوران دهر

یکی زهر یابد یکی پای زهر

خلاصه در پایان پاسخ و پرسش  کسری از پاسخ های هرمزد خیره  مانده و از او راضی است. عهدی برای ولیعهدی او می‌نویسند

همه پرسش این بود و پاسخ همین

که برشاه باد از جهان آفرین

زبانها بفرمانش گوینده باد

دل راد او شاد و جوینده باد

شهنشاه کسری ازو خیره ماند

بسی آفرین کیانی بخواند

ز گفتار او انجمن شاد شد

دل شهریار از غم آزاد شد

نبشتند عهدی بفرمان شاه

که هرمزد را داد تخت و کلاه

چوقرطاس رومی شد از باد خشک

نهادند مهری بروبر ز مشک

به موبد سپردند پیش ردان

بزرگان و بیدار دل بخردان

باز فردوسی در اینجا اعلام میکند که عهد نوشین روان را  به پایان رسانده و از این فرصت برای بیان جملات حکیمانه اش استفاده میکند و میگوید که حتی نوشین روان  وقتی روز رفتنش رسید مجبور به رفتن بود  

جهان را نمایش چو کردار نیست

نهانش جز از رنج وتیمار نیست

اگر تاج داری اگر گرم و رنج

بپیوستم این عهد نوشین روان

به پیروزی شهریار جوان

یکی نامه‌ی شهریاران بخوان

نگر تاکه باشد چو نوشین روان

برای و بداد و ببزم و به جنگ

چو روزش سرآمد نبودش درنگ

توای پیر فرتوت بی‌توبه مرد

خرد گیر وز بزم و شادی بگرد

جهان تازه شد چون قدح یافتی

روانرا ز توبه تو برتافتی

حال فردوسی به داستان برمی‌گردد و میگوید که نوشین روان به هرمزد در نامه ای پند می‌دهد که این جهان وفا ندارد من تو را از بین شش پسرم برگزیدم چون عادل و با دانش و هنر هستی. قباد در هشتاد سالگی مرا به جای خود بر تخت نشاند و من اکنون در هفتاد و چهار سالگی تو را برگزیده ام. بدان که اگر با عدل باشی همیشه شاد خواهی بود 

 

چه گفت آن سراینده سالخورد

چو اندرز نوشین روان یاد کرد

سخنهای هرمزد چون شد ببن

یکی نو پی افگند موبد سخن

هم آواز شد رایزن با دبیر

نبشتند پس نامه‌ای بر حریر

دلارای عهدی ز نوشین روان

به هرمزد ناسالخورده جوان

سرنامه از دادگر کرد یاد

دگر گفت کین پند پور قباد

بدان ای پسر کین جهان بی‌وفاست

پر از رنج و تیمار و درد و بلاست

هرآنگه که باشی بدو شادتر

ز رنج زمانه دل آزادتر

همه شادمانی بمانی به جای

بباید شدن زین سپنجی سرای

چو اندیشه رفتن آمد فراز

برخشنده روز و شب دیریاز

بجستیم تاج کیی را سری

که بر هر سری باشد او افسری

خردمند شش بود ما را پسر

دل فروز و بخشنده و دادگر

تو را برگزیدم که مهتر بدی

خردمند و زیبای افسر بدی

بهشتاد بر بود پای قباد

که در پادشاهی مرا کرد یاد

کنون من رسیدم به هفتاد و چار

تو راکردم اندر جهان شهریار

جز آرام وخوبی نجستم برین

که باشد روان مرا آفرین

نوشین روان پسر خود  را همچنین به بردباری، فرهنگ جویی،دوری از دروغ، نصیحت دانا را گوش کردن، دوری از بدی، یزدان شناسی و خردمند را همیشه در کنار داشتن دعوت میکند و میگوید که پاداش نیکی را زود بده و به نیازمندان برس. وقتی خردمند را شاد و در کنارت داشته باشی همیشه تاج و تختت برقرار میماند

نگر تا نباشی به جز بردبار

که تندی نه خوب آید از شهریار

 جهاندار وبیدار و فرهنگ‌جوی

بماند همه ساله با آبروی

بگرد دروغ ایچ گونه مگرد

خرد را شتاب اندرآرد به خواب

بهرنیک و بد پند دانا نیوش

نباید که گردد بگرد تو بد

کزان بد تو را بی گمان بد رسد

همه پاک پوش و همه پاک خور

همه پندها یادگیر از پدر

ز یزدان گشای و به یزدان گرای

چو خواهی که باشد تو را رهنمای

جهان را چو آباد داری بداد

بود تخت آباد و دهر از تو شاد

چو نیکی نمایند پاداش کن

ممان تا شود رنج نیکی کهن

خردمند را شاد و نزدیک دار

جهان بر بداندیش تاریک دار

بهرکار با مرد دانا سگال

به رنج تن از پادشاهی منال

چویابد خردمند نزد تو راه

بماند بتو تاج و تخت و کلاه

زیردستانت را بینوا نگذار و کار به  ظالم نسپار. غم درویش را غم خود بدان. همیشه خرد پاسبانت باد و جز از نیکی در ذهن خود مپرور

هرآنکس که باشد تو را زیردست

مفرمای در بی‌نوایی نشست

بزرگان وآزادگان را بشهر

ز داد تو باید که یابند بهر

ز نیکی فرومایه را دور دار

به بیدادگر مرد مگذار کار

همه گوش ودل سوی درویش دار

همه کار او چون غم خویش دار

ور ای دونک دشمن شود دوستدار

تو در بوستان تخم نیکی بکار

چو از خویشتن نامور داد داد

جهان گشت ازو شاد و او از تو شاد

بر ارزانیان گنج بسته مدار

ببخشای بر مرد پرهیزکار

که گر پند ما را شوی کاربند

همیشه بماند کلاهت بلند

که نیکی دهش نیک خواه تو باد

همه نیکی اندر پناه تو باد

مبادت فراموش گفتار من

اگر دور مانی ز دیدار من

سرت سبز باد و دلت شادمان

تنت پاک و دور از بد بدگمان

همیشه خرد پاسبان تو باد

همه نیکی اندر گمان تو باد

نوشین روان همچنین برای آنکه بعد از مرگ مراسم او چگونه باشد و چکار کنند هم وصیت میکند. او می‌خواهد تا آرامگاهش در جایی دوردست و بلند باشد. با کافور و مشک و پارچه ی دیبا پیکرم را بپوشانید. بر تخت عاج بگذارید با تاج و کاسه طلا و بیست جام گلاب، زعفران و می و دویست جام کافور و مشک و عنبر را بر دست راست و چپم بگذارید. دیگر کسی مرا نبیند و شما هم دو ماه برای من سوگواری کنید

چو من بگذرم زین جهان فراخ

برآورد باید یکی خوب کاخ

بجای کزو دور باشد گذر

نپرد بدو کرکس تیزپر

دری دور برچرخ ایوان بلند

ببالا برآورده چون ده کمند

نبشته برو بارگاه مرا

بزرگی و گنج و سپاه مرا 

فراوان ز هر گونه افگندنی

هم از رنگ و بوی و پراگندنی

بکافور تن را توانگر کنید

زمشک از بر ترگم افسر کنید

ز دیبای زربفت پرمایه پنج

بیارید ناکار دیده ز گنج

بپوشید برما به رسم کیان

بر آیین نیکان ما در میان

بسازید هم زین نشان تخت عاج

بر آویخته ازبر عاج تاج

همان هرچه زرین به پیش اندرست

اگر طاس و جامست اگر گوهرست

گلاب و می و زعفران جام بیست

ز مشک و ز کافور و عنبر دویست

نهاده ز دست چپ و دست راست

ز فرمان فزونی نباید نه کاست

ز خون کرد باید تهیگاه خشک

بدو اندر افگنده کافور و مشک

ازان پس برآرید درگاه را

نباید که بیند کسی شاه را

چو زین گونه بد کار آن بارگاه

نیابد بر ما کسی نیز راه

ز فرزند وز دوده‌ی ارجمند

کسی کش ز مرگ من آید گزند

بیاساید از بزم و شادی دو ماه

که این باشد آیین پس از مرگ شاه

سزد گر هرآنکو بود پارسا

بگرید برین نامور پادشا

ز فرمان هرمزد برمگذرید

دم خویش بی رای او مشمرید

نوشین روان یک سال بعد از این وصیت از دنیا میرود

فراوان بران نامه هرکس گریست

پس از عهد یک سال دیگر بزیست

برفت و بماند این سخن یادگار

تو این یادگارش بزنهار دار

کنون زین سپس تاج هرمزد شاه

بیارایم و برنشانم بگاه

حال روزگار پادشاهی هرمزد چگونه است،  می‌ماند برای جلسه‌ی بعدی شاهنامه‌خوانی در منچستر. سپاس از همراهی شما

خلاصه برخی از داستان‌ها به صورت صوتی هم در کانال تلگرامی دوستان شاهنامه گذاشته می‌شود. در صورت تمایل به کانال در لینک زیر بپیوندید

https://t.me/FriendsOfShahnameh

کلماتی که آموختم

طاس = تشتی گوهری که در آن آب یا شراب ریزند

ابیاتی که خیلی دوست داشتم 

گر ایمن کنی مردمان را بداد

خود ایمن بخسبی و از داد شاد

به پاداش نیکی بیابی بهشت

بزرگ آنک او تخم نیکی بکشت

چو نیکی نمایند پاداش کن

ممان تا شود رنج نیکی کهن

خردمند را شاد و نزدیک دار

جهان بر بداندیش تاریک دار

بهرکار با مرد دانا سگال

به رنج تن از پادشاهی منال

چویابد خردمند نزد تو راه

بماند بتو تاج و تخت و کلاه

هرآنکس که باشد تو را زیردست

مفرمای در بی‌نوایی نشست

بزرگان وآزادگان را بشهر

ز داد تو باید که یابند بهر

ز نیکی فرومایه را دور دار

به بیدادگر مرد مگذار کار

همه گوش ودل سوی درویش دار

همه کار او چون غم خویش دار

ور ای دونک دشمن شود دوستدار

تو در بوستان تخم نیکی بکار

چو از خویشتن نامور داد داد

جهان گشت ازو شاد و او از تو شاد

بر ارزانیان گنج بسته مدار

ببخشای بر مرد پرهیزکار

که گر پند ما را شوی کاربند

همیشه بماند کلاهت بلند

شجره نامه

 اردشیر --- شاپور--- اورمزد --- بهرام --- بهرام بهرام --- بهرام بهرامیان--- نرسی --- اومزد ---شاپور (دوم) ---اردشیر نکوکار (برادر شاپور دوم)-- شاپور سوم --- بهرام شاپور --- یزدگرد بزه‌کار (برادر بهرام شاپور) --- بهرام‌گور --- یزدگرد --- هرمز --- پیروز (برادر هرمز) ---بلاش (پسر کوجم پیروز) --- قباد (پسر بزرگ پیروز) که به دست مردم از شاهی غزل شد --- جاماسپ (برادر کوچک قباد) --- قباد (مجدد پادشاه می‌شود) --- کسری با لقب نوشین روان ---هرمزد  پسر نوشین روان

http://sharp-pencils.blogspot.co.uk/2012/11/blog-post_6.html

 پادشاهی هرمزد نوشینروان ص 1680

© All rights reserved