یک پیغام کوتاه

بعضی اوقات پیغام دادن هم خیلی سخته، طفلک قاصدکها که همه عمرپیغام رد و بدل میکنند

I couldn't write what I wanted you to know! But the dance of fluffy white seeds of dandelions will be the courier of my message to you.

نامه سرگشاده به سنگ صبور

 عکس: شهیره
 کتاب: برگزیده اشعار نادر نادرپور

باز امروز دلم از نا آشنایی ها گرفته
از رفاقت و صحبت با بیگانه ها گرفته

با وجود توفانی خموش درچشمانم
بغضی سنگین هنوز راه نفس را گرفته

حس دوری او که نزدیک پنداشتمش
هیجان زندگانی را از لحظه هایم گرفته

بی اعتنا یاری که حتی آشنا نیست
بلایی است که امروز ما را دامان گرفته

(3oth April 2008)

© All rights reserved

13 bedar

The 13th day after the arrival of the Persian New Year (13 bedar) marks the end of the New Year festivity for people who celebrate Nuroz (see the link below). In preparation for the Persian New Year seven symbolic items (they start with the letter “س”, one of the Persian alphabets) are normally gathered. “Sabzeh” is one of them. It is the collection of seeds grown into a green mass (to symbolise life and regeneration).

'13 bedar' is the day of nature, when people spend time outdoor. 'Sabzeh' is also returned to the nature in this day. It is customary to tie the green stems of the 'Sabzeh' together for good luck, happiness and success (in particular in finding the right man!). 'Sabzeh' is then thrown away in the water, wishing that bad luck would go away with it, too.

This year we spent our '13 bedar' in Tatton Park (Cheshire, UK). The spirits were high despite the fact that this year's '13 bedar' was a wet one!

For more informationon Nuroz:

http://sharp-pencils.blogspot.com/2008/02/spring-is-upon-us.html

+++++++++++++++++++++
© All rights reserved

Good, evil and my soul!

بدون شرح

© All rights reserved

آرزوی تحقق یافته

سبزه امسال

دیشب شب چهارشنیه سوری رو به طریقه معمول جشن گرفتیم، یک شب خوب و پرخاطره بود. مثل خیلی از ایرانیها ازایام عید خاطرات زیادی دارم، یکیش درچهارشنیه سوری چند سال پیش اتفاق افتاد.
اون روزها هنوز دانشجو بودم و سخت درگیرنوشتن نتیجه آزمایشی که باید روز بعد تحویل استاد میدادم. تا نزدیکای سحر سرم به کار بند بود. تا سرانجام حدود ساعت سه صبح "ن" پایان نوشته شد. خسته و گرسنه، ناراحت از اینکه مراسم چهارشنیه سوری رو ازدست دادم رفتم سر یخچال که چیزی بخورم. چشمم افتاد به شیشه سس گوجه فرنگی. یه فکر بکر زد به سرم ، ازاین بهتر نمیشد! شیشه سس رو کف زمین گذاشتم، چند بارازروش پریدم وگفتم، "سرخی تو ازمن، زردی من ازتو". صد التبه که لطف پرش از روی آتش چیز دیگه ای هستش ولی یه جورایی احساس می کردم که حداقل پیش اجدادم روسیاه نسیتم و رسوم ایرانی را به جا آوردم!
روز بعد از خواب بیدار شدم، حس کردم یه چیزی رو صورتم سنگینی می کند. توی آینه نگاه کردم. یک جوش قرمز روی گونه ی چپم زده بود، به قرمزی سس گوجه فرنگی

© All rights reserved

دوچرخه سوار

© All rights reserved

صدای زنگ دوچرخه آمدنش را نوید داد. از پشتِ پردۀ تورآویخته شده درمقابل پنجره، که وزش هر نسیمی را با لرزشی پاسخ میگفت، نگاهش کردم. با همان ژست همیشگیش مشغول قفل کردن دوچرخه بود، با مهارت خاصی به کارش پایان داد و وارد ساختمان شد. نگاهم او را در تمام این مدت در احاطه داشت. پس از آن هم حرکاتش را در ذهنم دنبال کردم. بدون عجله و یکی یکی پله ها را بالا می آمد، عادت نداشت نردۀ پلکان را لمس کند. با حساب من الان باید پشت در ایستاده باشد. صدای زنگِ در فرضیه ام را تایید کرد. در حالیکه به سختی می توانستم اشتیاق بیمارگونه ام را پنهان کنم فاصلۀ پنجره تا در ورودی را در ثانیه ای طی کردم و با دستی لرزان در را گشودم. با چشمان سیاهش نگاهم کرد. نگاهی که مثال موج خروشانی که در هنگام برخورد با شنهای ساحل هنوز میل یاغیگری داشت، وجودم را بی پروا ازهستی تهی کرد. چنان غافلگیرانه توانایی زیستن را برای لحظه ای ازمن سلب کرد که برای استراد مجددش راه مناسبتری جزتوسل به نفسهای تند و سطحی نیافتم. در جواب تقلای محسوسم برای برزیستن لحظه ورودش فقط لبخندی زد و وارد اتاق شد

سلام و درودی بین ما رد و بدل نشد. گویی علی رغم آنچه احساسات به غَلیان آمده من حکم میکرد هر دو باورداشتیم که از دیدار قبلیش تاکنون هنوز این اتاق را ترک نکرده! مثل همیشه روی مبل کِرم رنگی که فاصله اش تا درورودی نزدیکترازبقیه اثاثیه اتاق بود جابجا شد. سر صحبت را با جمله ایکه چندان هم به حقیقت نزدیک نبود باز کرد. حرفهایش به سنگریزه های بستررود خانه ای میماند که با تکه های طلائی حقیقت مخلوط بودند. هرچند هیچوقت نیازی را به غربال کردن حرفهایش حس نکردم چون همۀ کلماتش برایم قیمتی بودند و دوستداشتنی. با مَکثِ کوتاهی رشته کلام را به من سپرد. من هم با همان دستپاچگی همیشگی سفرۀ دل را برایش گشودم درحالیکه مواظب بودم که با حرفهایم موجب ملولیش نشوم

تفاوتِ بین ما فقط درحقیقت داشتن یا نداشتن گفتارمان یا ارزش آن برای یکدیگرخلاصه نمیشد، نقاط مشترک انگشت شماری داشتیم و دید و بینشی کاملا نامُتجانِس. با این حال کشش شدیدی را نسبت به او احساس میکردم که حتی دَرکش برای خود من نیزدشوار بود. با پایان یافتن جمله ام از جا بلند شد و به سمت پنجره رفت، به بیرون نگاه میکرد. به نظر میامد نگران دوچرخه اش بود یا شاید با این عمل داشت مرا به ادامه سکوت فرا میخواند. کلیدِ قفل دوچرخه را که از لحظۀ ورود دردست داشت درانگشتانش فشرد. آیا می توانست به من نیزاینگونه که به دوچرخه سواری وابسته بود علاقمند باشد؟ شاخه گلی را که از میان گلهای داخل گلدان سوا کرده وبا لبخندی تقدیمش کردم بی اعتناء از من گرفت و روی میز گذاشت

آماده رفتن میشد، میدانستم که مشغلۀ زیادی دارد و دیدار امروزمان نیز بیش از چند دقیقه به طول نخواهد انجامید. مثل همیشه از بدرقه کردنش اِمتِناع کردم. چشمانم در آزمون تحمل رفتنش همیشه بازنده بود. اگرچه درحضورش نیز هرگز قدرت نظاره گری معمول خود را نداشت و چون تشنه ای سرگردان که به بزم سرابی میرود فقط وقایعی را میدید که زائیده تخیل بود. تنها با رفتنش دنیای واقعی اطراف شکل میگرفت و اشیاء جراتی برای اِدِّعای وجود میافتند. نگاهم به شاخه گل روی میز افتاد، آه! گلش را فراموش کرده بود. شاید از درکِ ارزش هدیه ای که به نحوی به دوچرخه سواری مربوط نمیشد عاجز بود و برگ سبزتحفۀ درویش را حقیرتصورکرده بود. به هر رو واقعۀ مهمی نبود و جز ثانیه ای ذهنم را بخود مشغول نکرد. نیاز به چند نفس عمیق و یک قهوه غلیظ داشتم تا مستی حضورش را چاره کنم. مستی که بعد از فروکش کردن غوغا و هیجان دیدارش کم کم جای خود را به لبخند و رویای شیرینی میداد که تا روز آینده همراه من خواهند بود. امروز نیزمعجزه ای دنیایم را غرق در نور و رنگ ساخته و حس زنده بودن را درمن بیدار کرده بود. آیا فردا نیز به دیدارم خواهد آمد؟ برای فردا بیتابم و برای دمی که با من سپری میکند سپاسگزار. نمیدانم و نمیخواهم بدانم که تا خاموش شدن این شعله و فرا رسیدن لحظۀ خداحافظی چقدر فاصله مانده

Spring is upon us

The combination of snow and yellow rusty leaves next to fresh, green growth, representing past, present and future. It is one of the simplest forms of contradiction that I've photographed.

On Thursday 20th March (2008) at 05:48:19am Britain will enter spring. This is the exact moment of the arrival of Nuroz (a variety of spelling for this word is used: norooz, noruz, norouz or nowrooz). Nuroz (the Persian New Year) celebration is about being in harmony with nature; a festivity that does not nurture a particular religion, ideology, background or belief. Another factor that adds to the potentially unifying feature of Nuroz is the fact that it arrives simultaneously in the entire northern hemisphere.

Nuroz has been traditionally celebrated as the triumph of light over darkness and as a new beginning in synchronization with nature. In preparation for its arrival and as a sign of regeneration:
- houses get makeovers and are cleaned thoroughly (something similar to spring cleaning practice)
- thoughts and appearances are reinvented [old grudges are forgetting about, people normally wear new clothes, too (the former is usually less conformed to than the latter!)]
- broken links in relationships are mended; family and friends make time for each other.

Outside Iran (excluding countries which celebrate Nuroz such as Afghanistan) Nuroz arrives whilst jobs, schools and other day-to-day commitments carry on as normal .

This year, however, Nuroz coincides with the Easter break. This makes it easier to focus on celebrating the arrival of spring; I cannot wait!

Whether you celebrate Nuroz or not, have a fantastic spring!

[Follow the link below to work out the exact moment of arrival of spring in your area: http://mamali.soheyli.com/Nowrooz]

+++++++++++++++++++++

© All rights reserved

It's called Persian Gulf

(I came across this stone in Tenerife)

The persistence of some of the international media for referring to the Persian Gulf as the Gulf demonstrates the fact that they don't know or don't want to use the correct, historical name of the Persian Gulf. But this contagious “ignorance” (let’s just call it “ignorance”, for now) has recently moved up a level.

If the first level of the “ignorance” was to delete the word Persian from the Persian Gulf, the second level is to replace it with another word! This is the phase that we are now in. Seeing a recent petition [http://www.petitiononline.com/sos02082/petition.html] protesting against the wrong name for the Persian Gulf that was used by a major virtual globe programme motivated me to write a few lines.

I am very surprised that we even need a petition for requesting a mistake to be corrected! Correcting the wrong data entry should not need petitions. Mistakes of this nature should have not occurred in the first place. If the wrong data is entered it falls on people responsible for maintaining the database to rectify the error as a matter of urgency. The level of staff competencies and the organisation’s safety nets for prevention of such wrong doings in future also needs to be assessed by the independent external bodies.

Considering misrepresenting of the name of the Persian Gulf has now reached an epidemic, a “conspiracy” theory is also lurking in the background (this might even suggest the exchange of money for the favour of falsifying data). At the moment I would like to accept the “ignorance” theory and to think that using the wrong name for the Persian Gulf was just a mistake that will be corrected soon.

Some of you might think that this is only a trivial matter and specific to people with ties with Iran. In this case, I would like to ask what your reaction would be if you refer to a world map only to discover that the Irish Sea is called the English Sea and the Gulf of Mexico is the Gulf of USA!

© All rights reserved