برو، پیش برو
راه زیادی باقی نیست
اولین علامت فاصله تا "آبادی پیش رو" را پشت سر گذاشتی و وجودت را با لگدی محکم فریاد زدی. از اینجا، از چشمه آب خشک شده تا مقصد، تا آغوش باز پدر و مادری که مشتاقانه منتظرت هستند، راهی نیست. شاید حوصله نداری یا مرددی که "چگونه؟" ولی نترس، پیش برو. راه، خود پیش پایت باز می شود، فقط خواست تو کافی است. بیش از این دیر نکن
با بادکنکی آبی در دست در انتهای این مسیر منتظرت هستم. فقط کافی است ورودت را با شیونی اثبات کنی
© All rights reserved
No comments:
Post a Comment
Note: only a member of this blog may post a comment.