چند کنایه

از فرهنگ کنایات بکوشش منصور ثروت

موسسه امیر کبیر

1364

++++

اردک پرانی: کنایه از به جنگ شخصی رفتن و از عهده آن برنیامدن

ادب خانه:  کنایه از مستراح

بچه حور:  کنایه از جواهر

پیک فلک:  کنایه از ماه

تنگ زهره:  کنایه از مرد جبان و ترسنده

ثانی اثتین:  کنایه از مثل و نظیر

جام پیما:  کنایه از شراب خوار

چار چار زدن:  کنایه از پوچ گفتن

خر خود را دراز بستن:  کنایه از عرض تجمل و شان کردن

دامن به دندان کردن:  کنایه از عجز و فروتنی

ذخیره خاطر:  کنایه از شکوه، گلایه

ریش خاریدن:  کنایه از رنج بی فایده کشیدن

زانو رصدگاه کردن: کنایه از اندوهگین یا منفکر نشستن

زبان تر کردن:  کنایه از سخن گفتن

ژاژ:  کنایه از سخنان هرزه

سنگ از موم ساختن:  کنایه از امری غریب بعید الوفوع کردن

شکم دزدیدن: کنایه از ترسیدن

صندوق سر:  کنایه از رازدار

 ضیافت آب حمام:  کنایه از تواضع خشک

طوطی زرین نفس:  کنایه از قلم

ظل زمین:  کنایه از شب

عنان باز کشیدن:  کنایه از کار را به تامل کردن

غمگسار:  کنایه از چیزی که دورکننده غم باشد

فندوق شکستن:  کنایه از بوسه دادن

قفل در آتش افکندن:  کنایه از بی قرار ساختن

کاسه بازی:  کنایه از حیله گری

گنگ ده زبان:  کنایه از گل سرخ

لگام کشیدن:  کنایه از احتیاط کردن

مشک را کافور کردن:  کنایه از موی سیاه سفید کردن

نرم آهن:  کنایه از زبون وسست، نامرد

وزغ در آستین داشتن: کنایه از مردم چرکین و فاسق

هم تازیانه:  کنایه از شریک در تاختن و تاراج نمودن

یک چشم: کنایه از مردم ظاهر بین