چه رازی در تو به امانت نهاده شده که واژه به واژهی هر کلامت چنین طعم شکفتن دارد. فضا که از رایحهی پرشور نجوایت آگنده میشود، حریر نازک آرامش توان پوشش زمختی روزمرگی را مییابد.
تو میگویی و من باختههایم را از نو دارا میشوم تا باز به آنی همه را ببازم.
© All rights reserved
1 comment:
زیبا
Post a Comment